Pochodzę z Lubelszczyzny. Urodziłem się w Zwierzyńcu […]. Przed wojną skończyłem 4 klasy gimnazjum. W czasie wojny pierwszy rok chodziłem na tajne komplety, potem pracowałem w lesie jako drwal prawie przez 2 lata. […] w czterdziestym trzecim roku Niemcy zabrali mnie do obozu pracy, uciekałem stamtąd dwukrotnie. Potem byłem jakiś czas w takim oddziale leśnym. Po rozbrojeniu nas przez Rosjan, przez armię sowiecką, wróciłem w swoje strony i poszedłem do wojska […]w czterdziestym czwartym roku. Z tym, że wtedy dowództwo AK zabroniło wstępowania do wojska, ale uważałem, że jeśli Rosjanie wypędzają Niemców z Polski, to zostanie w lesie i strzelanie do Sowietów byłoby pomaganiem Niemcom. […] Skończyłem szkołę oficerską […] w Lublinie. I na krótko przed końcem wojny zostałem drugiej armii dowódcą plutonu w 25. pułku piechoty.

Koniec wojny zastał mnie w Czechach, jakiś dzień marszu od Pragi, koło Litomierzyc. Po wojnie, po zakończeniu wojny jeszcze byliśmy prawie dwa miesiące na terenach niemieckich. To znaczy najpierw w północnych Czechach, potem na terenie Saksonii, w okolicy Budziszyna. A w połowie lipca wróciliśmy do kraju. I wtedy jechaliśmy okrężną drogą z Budziszyna do Kłodzka[…] Pierwszy raz w Kłodzku byłem właśnie w połowie lipca 1945 roku. […] stąd się przenieśli[śmy] później do Bystrzycy [Kłodzkiej], z Bystrzycy [Kłodzkiej] do Międzygórza i [tam] odbierałem dowództwo placówki granicznej na Śnieżniku [Kłodzkim], w schronisku obecnym. Czyli byłem pierwszym po wojnie gospodarzem tego schroniska […]. No i to było do jesieni 1945 piątego roku, potem utworzono Wojska Ochrony Pogranicza […]. A my wróciliśmy z całym pułkiem […] do Jeleniej Góry.

[…] pierwszego dnia poszedłem do Czech, a jeszcze wtedy stosunki z Czechami były naprężone. Tak, że nawet dostaliśmy instrukcję, jak się zachowywać w razie, gdyby Czesi próbowali siłą zająć tę ziemię kłodzką. I dlatego tu właśnie całą nasza 10. dywizję tutaj do tego „worka” kłodzkiego wsadzili. Bo Czesi chcieli to zająć przecież. Sytuacja była napięta. Ja już miałem kontakty z Czechami. Przecież zaraz po wojnie byliśmy jeszcze chyba z 2 tygodnie na terenach czeskich. I tam się Czesi całkiem przyjaźnie odnosili. […] No i pierwszego dnia poszedłem od razu do Czechów. Pamiętam, że jeszcze przed wejściem na wieże, która była przecież na Śnieżniku, i widzę, że przed schroniskiem czeskim stoi czeski żołnierz i tez obserwuje nas przez lornetkę. No zeszliśmy, ja mówię, z kapralem, mówię: „Idziemy do Czechów”. A on mówi: „A jak nas wezmą do niewoli”? No, ale poszliśmy, nie. Wartownik zbiegł z tego budynku, za chwilę się wysypało ich dziesięciu, czyli wszyscy, jacy tam byli, z bronią, ale bardzo grzecznie nas tam przywitali, piwem poczęstowali nas. I […] zaprosiłem ich do nas też. Kilka dni później przyszli do nas, poczęstowaliśmy ich wódką i tak dalej. Tak, że cały czas dopóki ta strażnica czeska była, to utrzymywaliśmy z nimi całkiem przyjazne kontakty.

Czasami […] Niemcy uciekali z Czech do Polski. Bo w Czechach ich tam wysiedlali wcześniej. Tak, że łapaliśmy tych, co uciekają przez granicę.

Turyści tu już przychodzili […]. Z polskiej strony tylko raz przyszło dwóch młodych ludzi z Bystrzycy, […] chcieli tam wejść na tą najwyższą górę w okolicy […].

No a z czeskiej strony to przychodzili […].

[W wieży] była jakby kaplica urządzona i było popiersie. To była Kaiser Wilhelm Thurm [Wieża cesarza Wilhelma] […] Z żołnierzem zrzuciliśmy to popiersie z postumentu. Nie wiem, co się z tym stało, bo jeszcze jak odchodziliśmy, to jeszcze leżało tam w kącie.

Wojska Ochrony Pogranicza utworzono […] z żołnierzy tych dywizji, które były na granicy. Z tym, że oddelegowano niektórych tylko. Część… Ja sam się starałem zostać na granicy, bo wolałem być w terenie. Nie podobała mi się specjalnie służba w garnizonie. Ale [mnie] nie wyznaczono, nie zakwalifikowano już tam. […] WOP podjął granice formalnie od 1 listopada [1945 r.]. Jeszcze mam nawet protokół przekazania strażnicy.