Urodziłem się 2 marca 1940 r. w Radlinie na Górnym Śląsku w budynku, w którym także urodzi się i mieszkał w latach młodzieńczych ks. kard. Bolesław Kominek. […] Moja mama była siostrą ks. Kardynała. […] byłem rzeczywiście związany z nim. Pamiętam, chyba siedem lat miałem wówczas, to tak najbardziej mi utkwiło w pamięci, kiedy po wojnie, to już było dwa lata po wojnie, a może to było w 1946 r., przyjechał do swojej matki a mojej babci w odwiedziny, bo kiedy tylko mógł, to przyjeżdżał. Wtedy już z Opola przyjechał. Dla nas, mnie i mojego rodzeństwa, jako małych dzieci, był dla nas, był i pozostał, wielkim autorytetem. Ale wiem, że wtedy gromadzili się na ten czas jego przyjazdu: jego matka, bo ojciec już nie żył, także bracia, siostry przychodzili. No i on lubił siadać przy stole przy jakimś poczęstunku i opowiadać. Był bardzo taki pogodny, wesoły, chociaż mówił o sprawach poważnych, Kościoła, o swoich podróżach także, o swoich przeżyciach, jakie miał w Opolu jako administrator apostolski. A jednocześnie to było takie bardzo pełne humoru, ciepła. Lubił bardzo odwiedzać swój dom rodzinny.

„[…] pamiętam, że jak już zdecydowałem się sam i przyjechałem do seminarium, oczywiście wcześniej jeszcze zgłosiłem mu tam, odwiedziłem go (z nim razem była jego siostra, moja ciocia, prowadziła mu gospodarstwo z siostrami zakonnymi, dom), to on mi jeszcze wówczas drugi raz powtórzył: „Tylko nie myśl, że ja cię zmuszam albo ja cię namawiam, ponieważ ja tu jestem, to ty musisz przyjść do seminarium. Nie”. Ale wpływ był taki, że rodzice moi i cała jego rodzina była głęboko wierząca i wychowałem  się w takim klimacie. Z mojej klasy maturalnej wówczas poszło nas chyba pięciu do seminarium. […] nieraz byłem tam zapraszany na kawę po południu. Jeśli nie do niego bezpośrednio, to kontaktowałem się z moją ciocia. Ale często bywałem tam na obiedzie, choć wujek – tak go nazwę – nieraz mówił: „Nie dawaj mu za dużo, bo już zjadł jeden obiad w seminarium, żeby nie był taki gruby jak ja”.

„Bolesław kardynał Kominek, arcybiskup metropolita wrocławski. Rzym, 5 marca 1973.

Moi Drodzy, całym sercem dziękuję za życzenia przysłane do Wrocławia z okazji nominacji na kardynała. I dla mnie jest to wielką radością to uznanie Ojca Świętego za 27 lat pracy na ziemiach zachodnich. Zdaję sobie sprawę z tego, ile zawdzięczam swoim rodzicom i bliższej rodzinie, od której zawsze doznawałem i dalej doznaję wiele serca i życzliwości. Niech Wam dobry Bóg za to obficie wynagrodzi. Po powrocie z Rzymu będę się starał odświeżyć dotychczasowe kontakty i spotkania. Tymczasem pozdrawiam i błogosławię Wam wszystkim. Wasz wdzięczny”.