Po wkroczeniu Niemców do stolicy trzeba było się jakoś ustawić. Popracowałem jeszcze trochę w tym zakładzie mechanicznym. Później przenieśli mnie służbowo do fabryki „Lilpop, Rau i Loewenstein” […].

Zapisałem się na takie tajne troszkę czy też półtajne kursy – […] Towarzystwo Kursów Technicznych. Chciałem uzupełnić troszkę wykształcenie, bo nie miałem szans na pójście do szkoły wtedy. […] W tym czasie pracowałem w fabryce i tam nawiązywałem różne stosunki  z innymi ludźmi, z kolegami. Między innymi spotykałem się z takimi kolegami, którzy już byli w organizacji ZWZ. No i od słowa do słowa, wciągnęli mnie te chłopaki. Ja się wcale też tak bardzo im nie opierałem, bo wiedziałem, że jest okupacja i trzeba pomóc. […]

Po jakimś czasie, w czterdziestym drugim roku, w maju złożyłem przysięgę. To było chyba zaraz przed aresztowaniem pułkownika „Grota” Roweckiego. Jego aresztowali chyba na początku lipca lub przy końcu czerwca, a ja w maju miałem przysięgę. Wtedy zaczęła się już zupełnie inna działalność. […] Ja i moi koledzy mieliśmy za zadanie między innymi, żeby kombinować gdzie się da broń, którą się następnie magazynowało.

Kiedy wybuchło powstanie ja w jego przeddzień dostałem do domu karteczkę. Mnie nie było wtedy w mieszkaniu, chyba matka to wzięła, a ja później przeczytałem, żebym się stawił na drugi dzień, czyli to był trzydziesty pierwszy lipiec. Miałem się stawić pierwszego sierpnia na ulicy Mickiewicza, na Żoliborzu. […] Na drugi dzień, pierwszego sierpnia rano, poszedłem do piwnicy i wziąłem taki chlebak, jaki tam miałem i cztery granaty, które schowałem. To były dobre granaty, obronne, nasze polskie. Wziąłem jeszcze kawałek chleba, butelkę z jakąś kawą zbożową i to wszystko schowałem sobie do plecaka, i do tego chlebaka, no i pojechałem na Żoliborz. […] Dostaliśmy rozkaz, żeby zaatakować Cytadelę. […] Zajęliśmy tam stanowiska. Położyliśmy się właściwie, żeby nas nie było widać, bo były tam różne krzaki. Cytadela znajdowała się około dwustu metrów przed nami. Dostaliśmy od dowódcy sygnał, że należy otworzyć ogień i zdążyliśmy to zrobić, oczywiście wszyscy ci, którzy mieli broń. Zaczęliśmy strzelać głównie z karabinów, bo inne uzbrojenie nie wchodziło w rachubę z powodu dość dużej odległości. Zaczęliśmy się pomaleńku posuwać, ale nie na stojąco, tylko raczej na kolanach. Od razu odezwały się z Cytadeli karabiny maszynowe. […] Ja z początku poczynałem sobie dość śmiało i nawet mi to szło. Oddałem chyba ze trzy strzały i nawet mi się wydawało, że w takie gniazdo trafiłem. Czy rzeczywiście trafiłem to już tego nie wiem. Później jednak oni zaczęli tak huraganowo strzelać, że zmuszeni byliśmy się stopniowo wycofywać. Widzieliśmy, że nie damy rady z naszą bronią zdobyć takiej twierdzy. To nie było zbyt dobrze przemyślane przez nasze dowództwo. […] Te wszystkie ataki na poszczególne obiekty załamały się i pułkownik „Żywiciel” zdecydował bez porozumienia z dowództwem Warszawy, czyli z generałem Chruścielem, że wymaszerujemy na noc do puszczy Kampinoskiej.

Przyjechałem do Wrocławia, bo dowiedziałem się, że tu w fabryce wagonów „Pafawag” jest większość pracowników Lilpopa – […] tej fabryki w której ja pracowałem w czasie okupacji. Pracowała tutaj też moja rodzina. Dostałem wtedy mieszkanie i tak cały czas tutaj mieszkam, już sześćdziesiąt pięć lat. […] W czterdziestym szóstym roku było w „Pafawagu” już nawet dużo spawaczy. Prawdziwych spawaczy, bo większość to byli tacy przyuczeni, bez jakiegoś przygotowania. Węglarki spawać, to jednak nie była sztuka – prosta robota. Tam była jedna operacja, która wymagała dobrego spawacza czyli spawanie ścian bocznych z podwoziem, bo to były piony i sufit. Właśnie przy tym ja zacząłem pracować. […] A węglarki były wtedy na wagę złota, zgodnie z tym co Gomułka specjalnie zarządził. On był nawet w „Pafawagu” na otwarciu, po zbudowaniu stu węglarek. Robiliśmy je dla Śląska, żeby stamtąd wozić wagonami węgiel po Polsce. Taboru kolejowego wtedy nie było, bo część Niemcy zabrali, a resztę Rosjanie. Taka była prawda, że wagonów brakowało, a strasznie były potrzebne.

Założyliśmy wtedy nawet związek spawaczy, związek zawodowy spawaczy, oprócz tego, że był tam już związek zawodowy metalowców. Zanim dobrali się nam do skóry istnieliśmy chyba z półtorej roku. Rozwiązali nas później, cholera. Mam zdjęcie, jak nam wręczano sztandar spawaczy na stadionie „Pafawagu”, ja tam klęczałem i odbierałem sztandar z rąk dyrektora. Na tym sztandarze jest napisane: „Wiara, nadzieja i miłość” i przedstawienie świętej Zofii jako patronki spawaczy. Po drugiej stronie normalnie był orzeł i tak dalej. Oni nie mogli tego znieść, tego sztandaru i w ogóle tego związku. Mieliśmy przecież stu pięćdziesięciu spawaczy, to była siła. Musieli się więc na początku z nami liczyć, bo gdybyśmy zastrajkowali, co nie daj Boże, no to nie ma węglarek.

W międzyczasie udzielałem się również na innych polach. Po wojnie byłem w klubie sportowym. Biegałem na czterysta, osiemset metrów – średnie dystanse. Mam nawet pierwszy dyplom. Byłem dobry. Z tym, że ja biegałem głodny, wycieńczony, bo równocześnie pracowałem. To nie był sport zawodowy tylko czysto amatorski.